Lata trzydzieste minionego stulecia to okres ożywionego rozwoju. Nieopodal dużego stawu w Parku Ołtarzewskim, którego właścicielem było i jest nadal TMO, wybudowano salę do tańca, bufet i huśtawki dla dzieci. Staw został pogłębiony, zbudowano przystań oraz pomieszczenie do przechowywania łodzi i kajaków. Salę wynajmowano na zabawy organizowane między innymi przez Związek Młodzieży Katolickiej i Związek Strzelecki. Wolą Towarzystwa było wybudowanie kościoła i dano temu wyraz uchwałą z października 1932 roku o treści „Walne Zgromadzenie Członków Towarzystwa Miłośników Ołtarzewa zgadza się wyznaczyć pod budowę przyszlego Kościola Parafialnego z terenem funduszu dwóch morgów ziemi z przeznaczeniem danemu Kurii Biskupiej przez Zarząd Towarzystwa Miłośników Ołtarzewa z grudnia 1927 roku i sprawę postawić na porządku dziennym następnego Walnego Zgromadzenia Członków przy udziale notariusza”. Uchwała została wykonana po czterech latach, kiedy to Kurii Metropolitalnej Warszawskiej przekazano kilka działek, na których obecnie znajduje się cmentarz parafialny. Po kolejnych trzech, w lipcu 1939 roku w kaplicy św. Wojciecha, która znajdowała się we dworze stojącym w parku erygowano parafię pod wezwaniem Stanisława Kostki (z niej powstały Parafia i Sanktuarium Miłosierdzia Bożego oraz Parafia NMP Królowej Apostołów). Zanim doszło do powstania nowej Parafii, posługę w kaplicy św. Wojciecha sprawowali księża Pallotyni.
 

Wybuch wojny i zburzenie mienia TMO nie spowodował całkowitego sparaliżowania działalności. Zarząd jeszcze przez dwa lata dość regularnie spotykał się i dopiero masowe aresztowania spowodowało tymczasowe zawieszenie działalności. Jeszcze przed zakończeniem działań wojennych, tuż po wyzwoleniu Warszawy, doszło do pierwszego spotkania. W trudnym okresie odbudowy zniszczeń Warszawy, swój udział ma także Towarzystwo Miłośników Ołtarzewa, które przekazywało na ten cel dochody

z niektórych zabaw przez siebie prowadzonych. Organizowanie życia kulturalnego osiedla to nie tylko zabawy, to również prowadzona przez wiele lat filia biblioteki Ożarowskiej. Na wysokim poziomie stał również sport, szczególnie zapasy a trenerem był jeden z członków TMO. Nie stało się to wszystko zaraz po wojnie, był to proces kilkunastoletni, zakończony postawieniem sali widowiskowej. Sala była pozyskanym barakiem, który został obudowany cegłą. Ta prowizorka miała służyć tylko dziesięć lat a była użytkowana ponad czterdzieści. Inny ważny temat jaki spędzał sen z powiek to jakość dróg, gdyż wymagały one permanentnej naprawy, a koszty przekraczały możliwości finansowe Towarzystwa.
 

Długie i żmudne rozmowy prowadzone z władzami Gminy Ożarów doprowadziły do przekazania nieodpłatnie wszystkich ulic, których właścicielem było Towarzystwo. Pewien zastój w działalności wystąpił w dekadzie lat siedemdziesiątych szybko zażegnany dzięki napływowi nowych i zarazem młodych członków. Do dnia dzisiejszego niektóre z tych osób czynnie uczestniczą w życiu osiedla i Gminy Ożarów Mazowiecki.